Güray Öz'ün sayfası

Kuşların Kanat Sesleri Parktaydım, eve gittim ve yazmaya başladım Yazarımız Güray Öz ’le geçtiğimiz günlerde Bilim ve Sanat yayınları arasında yayınlanan son çalışması, daha doğrusu romanı üzerine konuşuyoruz.  Roman fikri nereden çıktı? Ne kadar süredir üzerinde çalışıyorsunuz? Roman üzerinde aşağı yukarı iki yıldır çalışıyorum. Her üç Türk’ten dördü şairdir derler ya, yeri yurdu milliyeti bir yana, her insan şiir yazar ya da yazmak ister, Yazı yazmayı  biraz bilenler de eninde sonunda roman yazmak ister ya da denerler. Benim bu klişeye ek olarak kendimce bir nedenim daha vardı. Ben geçmiş dönemlerin sözlü tarih belgeleriyle aydınlatılabileceğine pek inanmıyorum. Kuşkusuz insanlar, o dönemleri yaşayanlar anılarını yazacaklar, içtenlikle o dönemlerin ayınlatılması için çaba gösterecekler, Ama o insanların, ben de dahil, objektif olabileceklerine inanamıyorum. İnsan kendini yaptıklarını hep güzelleştiriyor. Bu da sözlü tarih denilen türün belge olma özelliğin...

Söyleşi. İleri Haber Berna Metin Kuşların Kanat Sesleri Uzun yıllar aktif gazetecilik yaptınız, Cumhuriyet Gazetesi’nde muhabirlik, yazı işleri müdürü, okur temsilcisi olarak çalıştınız, köşe yazarıydınız, şu anda da BirGün Gazetesi’nde yazmaya devam ediyorsunuz. Size “roman yazmalıyım” dedirten itki neydi? Şairliğim, gazeteciliğimden daha öncedir. Bir zamanların Türkiye’de edebiyata yön veren dergileri arasında adı geçen Soyut’ta, 1967 olmalı, ilk şiirlerim yayımlandı. Derginin sahibi ve yönetmeni Halil İbrahim Bahar’ın yüreklendirici mektubunu hiç unutmuyorum. Bir Şiir kitabım var, bir şiir dosyam da yayıncı arıyor. Daha sonra şiirin yanısıra hikayeler yazmaya başladım. Yayımlamadım. Yalnızca birisini, Sözcükler dergisinde ama yıllar sonra yayımladım. Türkiye’de devrimci mücadeleye katılanların zamanlarını denetlemeleri zor bir iştir ya da kolay kolay başaramazlar. Bende de öyle oldu. Edebiyatın yerini şimdi okuduğumda gülmekten kendimi alamadığım, cesur, ama ham siy...

İzmir Kitap Fuarı’na doğru yola çıkıyorum; kitap fuarları benim için şenliktir. Coşkulu, kimi zaman elimde bir iki kitapla ama hep merakla kalabalığa karışırım. Romanlara bakarım daha çok. Onlar çünkü nüfusta kaydı olmayan öteki insanlardır; burası da sanki onların buluşma yeri, kayıt kabul mekanı. Burada artık onlar da birer nüfus kağıdı birer kimlik sahibi olacaklar. Yanımdan geçiyor yaşları henüz kederi, kaderi bilemeyecek kadar küçük iki yurttaş: “Şöyle bakalım roman nedir?” “Roman, roman... Aysel öğretmen anlattıydı ya, baştan geçenler...” Öyle midir? Bilemedim ben de. Romanın tarifi zordur. Neresinden tutup da tarif edeceksin. Bana en yakın geleni, geçenlerde sahaflarda sararmış bir dergide rastladığım Abdülhak Şinasi Hisar ’ın tanımıdır. Ulus gazetesinde 5 Eylül 1943 tarihinde yayımlanan makalesinde  düzünden tersinden anlatmış Hisar. “Yazar nazım olarak değil de düzyazı olarak yazarsa, yazdığını tiyatroda oynanmak için değil, okunmak için yazarsa, herhangi türlü den...

Ben bu işin içinden çıkabilir miyim, bilmiyorum. Meraklıyım; Tarihin içinde gezinmeyi seviyorum, daha dün İzmir Kitap Fuarı’nda Ryszard Kapuscinski nam Polonyalı gazetecinin “Heredot’la Yolculuk” kitabını (Habitus Yayıncılık) elime tutuşturan genç  arkadaşıma bir teşekkür iletisi yazmadan okumaya koyuldum. Bütün Akdeniz, bütün Afrika, Çin’e kadar, yok şimdi değil, Kapuscinski  bekleyecek biraz. Teşekkür ederim Tufan kardeş. Sonra akşam oldu; akşam olunca ertesi günün sıkıntısı boğmaya başladı beni; biten günün hüznünü bir kadeh şarapla dağıtmaya çabalarken, ne yazacaktım ki ben diye düşündüm. Tamam, 100 yaşını (105 oldu) geçmiş olsa da benim sevgililerim arasındaki yerini koruyan, hep koruyacak olan Muazzez’den söz edecektim - ne büyük edepsizlik, sanki babamın kızıdır da Muazzez diye yazıyorum utanmadan- kuşkusuz Muazzez İlmiye Çığ ’dan. Ya da belki onun okuduğu, aktardığı tabletlerden Sümer edebiyatından, o güzel şiirlerden, duru su gibi olanlardan...(Uygarlığın Kökeni: S...